به بهانه حضور صیاد نبوی در کانون عکس انجمن سینمای جوانان اصفهان
«تن» مرکز شناخت ما قرار دارد
سمیرا عموچی/ گروه خبر کانون عکس:کانون عکس انجمن سینمای جوانان اصفهان این هفته میزبان صیاد نبوی با موضوع «نمود تن در عکاسی» بود .
این استاد دانشگاه با بررسی ارتباط پرتره ، سلف پرتره و تن (بدن) ، جایگاهش در عکاسی و با معرفی کتاب بدن آگاهی در خصوص بدن و روانشناسی آن ، نشست خود را آغاز کرد.
در دهه‌های اخیر بخش زیادی از پرتره از بدن جداشده و تن بخش متمایز و پررنگ خود را همچنان حفظ کرده . پرتره‌هایی که قبل از عکاسی اتفاق افتادند به‌صورت راست و چپ بودند . یعنی هر اثری را که می‌خواهیم به‌صورت واقعی ببینیم باید جلوی آینه قرار می دادیم .
در ادامه ۳ نکته مهم از پرتره مطرح شد :
نکته اول : چیزی که ما در پرتره در نظر داریم و از شرایط اصلی به‌حساب می‌آید ، شباهت است . درواقع ویژگی‌های فیزیکی که در چهره داریم .
نکته دوم : پرتره می‌تواند آن جایگاه اجتماعی را هم پرزنت کند و من را به‌عنوان آرتیست نشان دهد . به‌عنوان‌مثال : یک موسیقی‌دان زمانی که پرتره با ویولن می‌گیرد ، نشان می‌دهد که من یک موزیسین هستم .
نکته سوم : نگاه اجتماعی و آرتیستی است که تایم به تایم تغییر می‌کند .
در خصوص تفاوت‌های تیپ و شباهت هم توضیحاتی را بیان نموده و گفت: در شباهت باید عینیت چهره را بیان و من را از دیگران متمایز کنیم اما در تیپ باید اول شأن شخصیتی را نشان دهیم .
در ادامه به موضوع خودنگاره (سلف پرتره) پرداختند .
و با مطرح کردن این موضوع که کلی‌ترین تعریف خودنگاره این است ؛اظهار داشت:سلف پرتره یک بازنمایی است که هنرمند ، طراحی ، نقاشی ، عکس یا مجسمه خودش را درست و درواقع بازنمایی می‌کند .
تاریخچه سلف پرتره از دوره‌ی مصر باستان بوده و تا دوره‌های اخیرادامه داشته است.بعد از قرن ۱۹ إگون شیره با تأکید به نمایش بدن خودش نه در غالب یک اسطوره بلکه بیشتر خودش (کارهای روزانه) را ترسیم کرد که بعدازآن بدن جایگاه ویژه‌ای در قرن بیستم پیدا می‌کند و خودنگاره به یکی از موضوعات مهم در هنر مبدل می شود.
اولین شرط ساخت سلف پرتره ، آنالیز است . هنرمندانی همچون رافائل و داوینچی از بهترین‌ها در زمینه سلف پرتره هستند .
صیاد نبوی سپس به دسته‌بندی و موضوع تن (بدن) پرداخت و ادامه داد:
در پرتره‌ها و سلف پرتره‌های سنتی ، شباهت(خود بیرونی) اهمیت دارد و در مدرن ، شخصیت درونی مهم است . در پرتره‌ها و سلف پرتره‌های
پست‌مدرن، هویت مطرح است و در اینجاست که تن وارد عرصه می‌شود و خودنمایی می‌کند که می‌شود به چند دسته : جنسیتی ، نژادی ، نسلی ، جناح سیاسی ، دینی و … اشاره کرد . هنر پست‌مدرن ریشه در نگاه بدن سوژه دارد (بدنی که خودآگاهی کسب می‌کند). بدن همواره یکی از جنبه‌های بسیار مهم در پرتره و سلف پرتره بوده . در سال‌های اخیر ، بخش بدن در گفتمان هنرهای معاصر نه صرفاً ابژه‌ای برای به تصویر کشیده شدن ، بلکه عرضه‌ای برای بیان و ابراز است . در حقیقت شما با بدنتان ابراز عقیده می‌کنید و به‌عنوان یک ابزار هنری استفاده می‌کنید .برای واضح شدن صحبت از پرفورمنس ها استفاده کردند که چطور با بدن خود ، بیان خود را نشان می‌دهند . دراین‌بین ، چند اثر از عکاسان بنام خارجی ازجمله (هیپولیت بایار) را به نمایش گذاشتند .
پست‌مدرن، هویت مطرح است و در اینجاست که تن وارد عرصه می‌شود و خودنمایی می‌کند که می‌شود به چند دسته : جنسیتی ، نژادی ، نسلی ، جناح سیاسی ، دینی و … اشاره کرد . هنر پست‌مدرن ریشه در نگاه بدن سوژه دارد (بدنی که خودآگاهی کسب می‌کند). بدن همواره یکی از جنبه‌های بسیار مهم در پرتره و سلف پرتره بوده . در سال‌های اخیر ، بخش بدن در گفتمان هنرهای معاصر نه صرفاً ابژه‌ای برای به تصویر کشیده شدن ، بلکه عرضه‌ای برای بیان و ابراز است . در حقیقت شما با بدنتان ابراز عقیده می‌کنید و به‌عنوان یک ابزار هنری استفاده می‌کنید .برای واضح شدن صحبت از پرفورمنس ها استفاده کردند که چطور با بدن خود ، بیان خود را نشان می‌دهند . دراین‌بین ، چند اثر از عکاسان بنام خارجی ازجمله (هیپولیت بایار) را به نمایش گذاشتند .
«موریس مرلوپونتی» پدیدارشناس فرانسوی در نوشته‌های خود در مورد آثار فمینیست‌ها صحبت کردند که از زن به‌عنوان عرصه‌ای برای نمایش
دغدغه هایشان استفاده می‌کنند. در این آثار بدن زن مرزهای جغرافیایی را در هم می‌شکند و نقطه‌نظری مادینه را به نمایش می‌گذارد . این دسته از هنرمندان بدن و اندام‌های ویژه‌ای را با روش‌ها و تکنیک‌های مختلفی که داشتند به کار می‌گیرند تا مفاهیم و مضامین مختلفی اعم از مضامین معنوی ، تاریخی و اجتماعی را به نمایش بگذارند .
دغدغه هایشان استفاده می‌کنند. در این آثار بدن زن مرزهای جغرافیایی را در هم می‌شکند و نقطه‌نظری مادینه را به نمایش می‌گذارد . این دسته از هنرمندان بدن و اندام‌های ویژه‌ای را با روش‌ها و تکنیک‌های مختلفی که داشتند به کار می‌گیرند تا مفاهیم و مضامین مختلفی اعم از مضامین معنوی ، تاریخی و اجتماعی را به نمایش بگذارند .
در این عرصه ، بدن زن نه به معنای کلاسیک و نه با تأویلی هرزه نگارانه بلکه با خوانشی شخصی و چه‌بسا اصیل مطرح می‌شود .
(هاناوارکی) از هنرمندانی بود که تن زخمی خودش را همان‌طور که بود به نمایش گذاشت . به‌جای بدن زنانه‌ای که موردتوجه مردها باشد ، همان‌طوری که واقعیت خودش بود را به نمایش گذاشت . هانا سعی می‌کند بدن باند بسته‌شده را همراه پرتره اسطوره‌ای خودش نمایش دهد . (اُرلاند) یکی دیگر از هنرمندانی بود که با نمایش جراحی زنده در گالری ، تن خود را نشان داد . او با چند جراحی پلاستیک در صورت و دیگر اندام خود ، حس واقعی را به مخاطب رساند .
از هنرمندان ایرانی هم به غزاله هدایت (سلف پرتره) علی ناجیان (سلف پرتره) کتایون کرمی (تن) صادق تیرافکن (تن) می‌توان اشاره کرد.
در پایان ، صیاد نبوی بعد از پرسش و پاسخ‌ها به‌عنوان حسن ختام برنامه پاراگرافی را در خصوص مبحث این جلسه در اختیار دوستان قرارداد.
«بدن در هر فرهنگی ، معانی و نمود متفاوتی دارد . اگر بخواهیم در عکاسی ایران به بدن بپردازیم ، باید به نحوه‌ی پرداخت دقت کنیم . نمی‌شود بدن را آن‌گونه دید که شرقی‌ها یا غربی‌ها می‌بینند . آنچه که بدن برای ما تعریف می‌کند ، ریشه در فرهنگ و ادبیات دارد و باید سعی کنیم که ادبیات را بیشتر بخوانیم . عکاسی فقط عکس گرفتن نیست . خواندن ، دیدن تصاویر قبل و عکس گرفتن و مدام عکس گرفتن و استمرار در عکاسی است .
عکاس کسی است که دانش آکادمیک دارد . مطالعه می‌کند . تا حدی نقاشی می‌کند . مجسمه را اطلاع دارد و سعی می‌کند از اتفاقات پیرامون رشته خودش آگاه باشد .»
[vc_gallery type=”image_grid” images=”350236,350235,350234,350233,350232,350231″ img_size=”200×200″ column_number=”3″ grayscale=”no” hover_icon=”none” images_space=”gallery_without_space”]