گروه تحریریه سایت کانون عکس انجمن سینماى جوانان اصفهان/افسانه غلافگر:
در تاریخ ١١ اردیبهشت ماه ١٣٩٨ ، کانون عکس انجمن سینماى جوانان اصفهان
“روش‌شناسی شخصی در عکاسی؛
چگونه به سبک شخصی خود در عکاسی برسیم؟” را با حضور رومین محتشم ، در نگارستان امام خمینى ره برگزار کرد.
رومین محتشم در ابتدا از محل تولد خود گفت: در باغى کنار دریاچه ى ارومیه متولد شدم و خاطراتم همان کوچه باغ هاى روستاست و اولین تصویر ذهنى ام یک سرباز است که پدرم به تکرار برایم مى کشید.
او خود را متعلق به
دوره ى دوم عکاسى ایران دانست که دست پرورده ى بهمن جلالى و یحیى دهقان پور و عینى فر و …است.
محتشم ادامه داد: یکى از مؤلفه هاى کار من از نظر زیبایی شناسى، تجسمى کردن کار است.
و خلاصه گویی و کم کردن و مینیمال کردن در کارهایش را از ذات خود دانست که انسانى
گوشه گیر و در درون، انسانى تنهاست؛ خیال پرداز است و
واقعیت ها را با خیال در مى آمیزد.
طبق آموزه هاى خود مقید به رعایت لحظه ى قطعیت بوده از این روى همیشه سعى مى کرده در کارهایش نظم را حفظ کند و به چهارگوشه ى کادر توجه کند.
موضوع اصلى عکس هایش در اوانِ فعالیتش انسان محور بوده، حضور انسان، موقعیت انسان و تعریف هایی از انسان هاى تحت فشار؛
زیرا عکاسى یک هنر مستندساز هست و نمایشگر شرایط و دردهاى انسانى است.
رومین محتشم گفت: سعى کرده ام عمق را از کارهاى خود بگیرم با بازى با نور و سایه ها که همه نشان دهنده ى عکس هاى مستند اجتماعى ست.
و بعد از نشان دادن چند کار خود ازیادگرفتن انضباط دیدن گفت:
در ذهن ما یک اتفاقى که خواهد افتاد نقش مى بست و ما تصور مى کردیم و لحظه اى که آن شات را مى زدیم ، لحظه اى بود که لازمه ى عکاسى کردن بود.
شات زدن زیاد ذهن را کند مى کند و عکاس را با مجموعه اى از عکس هاى یکنواخت که انتخاب را مشکل مى سازد، روبرو مى کند.
محتشم سه مجموعه از عکاسى هاى خود را به نمایش گذاشت؛ آواره هاى کُرد، واقعیت تو تمام است و جام تهى. او معتقد است در عکاسى مستند باید بدون واسطه کار کرد ، بدون نظر شخصى در کادربندى هاى آزاد، با یک نگاه مسلط و یک حس تعریف شده براى خود که از آن مشعوف شویم.
و در آخر رومین محتشم توصیه کرد:
ما آفریده شده ایم براى یاد گرفتن و ما هیچگاه نمى توانیم به بلوغ و کمال مطلق برسیم.
هر روزى را که شروع مى کنیم برابر با رُلِ دیگرى ست.
على رقم زمینه و پیشینه اى که در انجام کارى داریم، دنیا در حال عوض شدن است، ارزش ها عوض مى شوند و ما تحت تأثیر تمام شرایط سیاسى و اجتماعى و فرهنگى تغییر مى کنیم و اگر زمانى به گذشته ى خود افتخار کردیم ، تمام شده ایم.
هنرمند کسى است که تمام عمر براى کشف و شهود تلاش کند و نگاه جستجوگر داشته باشد.
دنیاى حسى که ادبیات و موسیقى براى ما بوجود مى آورند ، جزء چاشنى ها و عامل هاى بسیار خوبِ صیقل دهنده ى حس و روح ما هستند.
بعد از مدتى تمرین کردن ، عذابى براى تولید نیست، ایده خود از طریق ضمیر ناخودآگاه به سراغ ما مى آید و به حرکت و انجام در مى آید.